Παναγιώτης Βοïνιάδης
Ειδικότητα: Γενικός Χειρουργός
«Την ευτυχία την αναζητά η ψυχή μας…την επιτυχία οι πράξεις μας»
Είναι ένας άνθρωπος που έμαθε να «υπηρετεί» την ουσία κι όχι τα βαρύγδουπα λόγια. Του αρέσουν οι σταράτες κουβέντες κι όταν μιλά για την επιστήμη του, δεν δέχεται τίποτε, που να μην στηρίζεται στην έρευνα και την κοπιαστική δουλειά.
Είναι ολιγόλογος, πιστεύει πολύ στην έννοια της ομάδας και προτιμά να μιλούν για εκείνον τα πεπραγμένα του. Γαλουχημένος με τη πειθαρχία του στρατιωτικού, ο Γενικός Χειρουργός Παναγιώτης Βοϊνιάδης, στηρίχθηκε σε συγκεκριμένες αρχές και κατέκτησε με προσήλωση και κόπο όλους τους στόχους που έθεσε.
Ήταν ακόμη μαθητής Γυμνασίου στην Κομοτηνή, όταν αποφάσισε να γίνει γιατρός. Γεννημένος στα τέλη της δεκαετίας του ’60, μεγάλωσε στην Θράκη, σε μια εποχή όπου το εθνικό συναίσθημα και η ανάγκη προσφοράς στην πατρίδα ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένες, κυρίως στους νέους που ζούσαν στις ακριτικές περιοχές της Ελλάδας. Η απόφαση για το επαγγελματικό του μέλλον έμοιαζε σχετικά εύκολη. «Θέλω να γίνω στρατιωτικός γιατρός», είπε με σιγουριά στην οικογένειά του. Δεν άκουσε αντιρρήσεις και αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στις πανελλήνιες εξετάσεις για το Ιατρικό Τμήμα της Στρατιωτικής Σχολής Αξιωματικών Σωμάτων (Σ.Σ.Α.Σ). Το Φθινόπωρο του 1987, μετακόμισε στην Θεσσαλονίκη για να παρακολουθήσει τα μαθήματα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Εκεί, συνδύασε για πρώτη φορά την αγάπη του για την Ιατρική με την πειθαρχία και τις υπόλοιπες αρχές που διέπουν έναν στρατιωτικό.
«Η ευθύτητα, η αίσθηση του δικαίου και η εντιμότητα είναι στοιχεία που γαλουχούν έναν στρατιωτικό», λέει σήμερα ο ίδιος για τα χρόνια του ως σπουδαστή στην Στρατιωτική Σχολή, όσο και για την μετέπειτα πορεία του ως αξιωματικό των Ενόπλων Δυνάμεων. Τότε, άρχισε να διαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό ο χαρακτήρας του, οι αντιστάσεις του, αλλά και η απίστευτη εσωτερική δύναμη που κρύβει μέσα του κάθε άνθρωπος. Αυτά τα στοιχεία της προσωπικότητάς του, αποδείχθηκαν καθοριστικά στην ιατρική του σταδιοδρομία. Εκείνα τα χρόνια συνειδητοποίησε ότι οι πράξεις κάθε ανθρώπου κρύβουν ένα τίμημα. Ένα τίμημα, ηθικό, ψυχικό και συναισθηματικό. Αυτή τη συνειδητοποίηση προσπάθησε να την εξωτερικεύσει, όταν ξεκίνησε πια ως γιατρός την στρατιωτική του καριέρα.
Λίγους μήνες μετά την τελετή παραλαβής του πτυχίου, ρίχτηκε κατευθείαν στα βαθιά. Ορκίστηκε Ανθυπολοχαγός Υγειονομικού και παρακολούθησε μια δωδεκάμηνη εντατική εκπαίδευση στην Παθολογία και τη Γενική Χειρουργική στο 401 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών. Η πρώτη μετάθεση τον έφερε πάλι στον βορρά, σχετικά κοντά στην πόλη όπου μεγάλωσε. Ανέλαβε ως Υπίατρος την θέση του Διοικητή ΣΤ.ΕΠ. Ιατρείου της Φρουράς Φερρών, σε μια κωμόπολη με πληθυσμό 5.000 κατοίκων, 28 χιλιόμετρα βόρεια της Αλεξανδρούπολης, έχοντας το ποτάμι του Έβρου μόλις 6 χιλιόμετρα μακριά από το στρατόπεδο. Πέρασε εκεί, αδιαμαρτύρητα, δύο ολόκληρα χρόνια και περίμενε υπομονετικά την στιγμή που θα κατέβαινε στην Αθήνα για την ειδικότητα. Από την πρώτη ημέρα που παρουσιάστηκε στο 401 ΓΣΝΑ, ο Παναγιώτης Βοϊνιάδης είχε την τύχη να γνωρίσει τον Γενικό Αρχίατρο Ευάγγελο Νάνο. Ήταν Διευθυντής της Α’ Χειρουργικής Κλινικής του Νοσοκομείου και όλοι οι ειδικευόμενοι, που κατέβαιναν στην Κατεχάκη, ήλπιζαν ότι θα τους βοηθήσει να βάλουν τις βάσεις για μια επιτυχημένη σταδιοδρομία. «Αυτός είναι ο πρώτος μου δάσκαλος», λέει με σεβασμό για τον κ. Νάνο, ο Διευθυντής σήμερα της Χειρουργικής Κλινικής, στην Γενική Κλινική ΝΕΑ ΑΙΓΛΗ- ΑΘΗΝΑ.
Το ταξίδι και η επιστροφή στην Κατεχάκη
Πέρασαν έξι ολόκληρα χρόνια μελέτης κι επιμόρφωσης στην ειδικότητα μέχρι την ημέρα που επέστρεψε στο 401ΓΣΝΑ για να αναλάβει ως Αρχίατρος πια, την θέση του Επιμελητή στην Α΄ Χειρουργική Κλινική. Ήταν μια δικαίωση για εκείνον, αφού από τα χέρια του περνούσαν πια οι περισσότερες ανοικτές, αλλά και λαπαροσκοπικές επεμβάσεις. Η εξαετία που προηγήθηκε ήταν μια από τις πιο εποικοδομητικές περιόδους της ζωής του.
Συνάντησε κορυφαίους Έλληνες επιστήμονες στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Πρώτον απ’ όλους τον Διευθυντή της Β΄ Πανεπιστημιακής Χειρουργικής Κλινικής στο Αρεταίειο Νοσοκομείο καθηγητή Ιωάννη Παπαδημητρίου. Δίπλα του ολοκλήρωσε την ειδικότητα και νιώθει απέραντη ευγνωμοσύνη για όσα του δίδαξε τέσσερα ολόκληρα χρόνια. «Αυτός ο άνθρωπος, μου μεταλαμπάδευσε τις αρχές χειρουργικής. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συνεισφορά του», λέει με απόλυτη ειλικρίνεια ο Παναγιώτης Βοϊνιάδης. Άλλωστε, στον στρατό έμαθε τι σημαίνει η έννοια “σεβασμός”, όχι μόνο προς τους ανωτέρους του, αλλά κυρίως σε εκείνους που βοηθούν με τις γνώσεις και το ήθος τους ένα νέο επιστήμονα. Κι αν ο καθηγητής κ.Παπαδημητρίου τον μύησε στις αρχές της Χειρουργικής, ένας άλλος σημαντικός άνθρωπος της Χειρουργικής, ο χειρουργός του Kings College Hospital του Λονδίνου, Ανδρέας Πραχαλιάς, «υπήρξε θεμελιωτής της σταδιοδρομίας μου και πρότυπο αναζήτησης γνώσης και εφαρμογών της Χειρουργικής». Όλα όσα έμαθε από τους δασκάλους του τα εφάρμοσε με επιτυχία, όταν ανέλαβε στις αρχές του 2003 τη θέση του Αναπληρωτή Διευθυντή της Χειρουργικής Κλινικής στο 412 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ξάνθης. Και το εξαργύρωσε μετά από δύο χρόνια, το 2005, με την μετακόμιση στην Αθήνα και την επιστροφή του στο 401 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο.
Τότε, άρχισε να γίνεται ευρέως γνωστό στους ιατρικούς κύκλους το ταλέντο και οι τεχνικές που εφάρμοζε. Ξεκίνησε παράλληλα επιτυχημένες συνεργασίες με ιδιωτικές κλινικές, όπου και ανέλαβε την οργάνωση χειρουργικών τμημάτων και την εκτέλεση διαφόρων χειρουργικών επεμβάσεων. Πριν από ενάμιση χρόνο, ανέλαβε τη θέση του Επιμελητή στην Α ´ Χειρουργική Κλινική του Νοσοκομείου ΝΙΜΤΣ. Όταν μιλά στους ειδικευόμενους για την Ιατρική τους θυμίζει ότι επέλεξαν μια επιστήμη που λειτουργεί και εξελίσσεται έχοντας πάντα στο επίκεντρο τον άνθρωπο, ενώ πιστεύει ότι «η Γενική Χειρουργική είναι η ειδικότητα που συνδυάζει την γνώση με την τεχνική και την προσέγγιση του ασθενή με την άμεση αντιμετώπισή του». Αποφεύγει να συγκρίνει την ιατρική περίθαλψη στην Ελλάδα με εκείνη που εφαρμόζεται στις περισσότερες χώρες του εξωτερικού, μιας και οι διαφορές σε επίπεδο οργάνωσης και ομαδικής εργασίας είναι, κατά τη γνώμη του, δυσθεώρητες.
Η καθημερινότητά του ήταν απαιτητική από την πρώτη ημέρα που πέρασε στην Στρατιωτική Σχολή. Έμαθε να δουλεύει 10 με 12 ώρες χωρίς να διαμαρτύρεται. Άλλωστε, από τα πρώτα μαθήματα ζωής που πήρε στον στρατό ήταν η ενασχόληση με κάτι που πραγματικά τον ηρεμεί. Λατρεύει τη θάλασσα και στον ελεύθερό του χρόνο εξασκείται και κολυμπά όσο τον κρατούν οι δυνάμεις του. Η μεγάλη του αδυναμία είναι το υποβρύχιο ψάρεμα. Όταν κολυμπά μέσα στον βυθό μαγεύεται από την ομορφιά του. Κι αν είναι τυχερός και βγει στην στεριά με καλή ψαριά, την μοιράζεται με τους ανθρώπους που αγαπά, αφού όπως πιστεύει «την ευτυχία την αναζητά η ψυχή μας και την επιτυχία, οι πράξεις μας»!
Πηγη: Medical Success Stories II, Εκδ. Κούφαλης, ISBN 978-960-87960-9-6
by 